مسجد شاه

اين مسجد، مهم‌ترين مسجدي است كه از دوره صفويان در ايران برجاي مانده‌است.[۲۳] كار ساخت اين مسجد در سال ۱۰۲۰ هجري قمري آغاز شده و تزئينات نهايي آن در زمان شاه سليمان به سال ۱۰۴۷ ه‍.ق (معادل ۱۶۱۲ ميلادي الي ۱۶۳۰ م.[۲۴]) پايان رسيده‌است. معمار اين مسجد استاد علي اكبر اصفهاني و كتيبه سر در آن به خط عليرضا عباسي است. علاوه بر آن كتيبه‌هاي ديگري به خط عبدالباقي تبريزي و محمدرضا امامي در جاي جاي مسجد وجود دارد.[۲۵] ارتفاع گنبد اين مسجد ۵۲ متر، ارتفاع مناره‌هاي اصلي ۴۸ متر و ارتفاع مناره‌هاي ورودي ۴۲ متر است. از ويژگي‌هاي اين مسجد كاشيكاري بسيار زيبا و هنرمندانه، رابطه معماري و بصري مسجد و مناره‌هاي چهارگانه آن با ميدان، نابرابري محور ميدان با قبله و تصحيح آن در دهليزهاي ورودي و بازتاب صدا در زير گنبد مسجد است. اين مسجد در گذشته به نام‌هاي مسجد مهدي، مسجد جامع، مسجد سلطاني، مسجد شاهي، جامع كبير عباسي و مسجد شاه معروف بوده و امروزه مسجد امام ناميده مي‌شود